براساس تعریف سازمان جهانی بهداشت، کم بینایی یا لوویژن (low vision)، دید بدتر از 20/60 و بهتر از 20/400 می‌باشد. بعضی از مراجع عوامل دیگری مانند کاهش درک کنتراست، کاهش قدرت تشخیص رنگ‌ها، اختلال در دامنه حرکت چشم‌ها، حساسیت به glare و کاهش دید دو چشمی را به‌عنوان عوامل موثر بر شدت کم بینایی در نظر می‌گیرند. برای کمک به بیماران کم‌بینا لازم است نیازها و عملکرد این بیماران در محیط خانه و فضاهای عمومی و مکان‌های تفریحی به‌دقت بررسی شود و وسایل کمک بینایی بر این اساس تنظیم شود.
رایج‌ترین روش در تجویز لوازم کمک بینایی برای کمک به کم بینایی ، تجویز وسایلی است که ایجاد بزرگ‌نمایی می‌کند. تجهیزات اپتیک مورد استفاده برای دید نزدیک عبارتند از میکروسکوپ‌ها، ذره‌بین‌های دستی، ذره‌بین‌های پایه‌دار، تله میکروسکوپ و انواع لوپ‌های دو چشمی. تلسکوپ، مهم‌ترین وسیله برای فاصله دور است. در تلسکوپ‌ها، هرچه بزرگ‌نمایی بیشتر باشد، میدان دید کوچک‌تر می‌شود. بزرگ‌نمایی رایج تلسکوپ‌ها X2، X3 و X4 است. فیلترهای رنگی و آکروماتیک یکی از روش‌های بهبود عملکرد بینایی بیماران کم‌بینا جهت کاهش glare و بهبود حساسیت کنتراست می‌باشد. این فیلترها با دانسیته‌ها و اندازه‌های مختلف به تنهایی و یا همراه سایر تجهیزات مورد استفاده قرار می‌گیرند. فیلترها بایستی به صورت تجربی انتخاب و تجویز شوند. غالباً بزرگ‌نمایی تجهیزات الکترونیک، بیش از بزرگ‌نمایی تجهیزات غیر الکترونیک است. از دیگر وسایل کمک‌بینایی می‌توان عینک‌های آسفریک با قدرت مثبت به‌منظور مطالعه و کارهای نزدیک را نام برد. انواع ذره‌بین شامل ذره‌بین رومیزی، دستی، پایه‌دار، چراغ‌دار، خطی و توپی می‌باشد. انواع تجهیزات زندگی طراحی شده برای افراد کم‌بینا نیز وجود دارند مانند تلفن با فونت درشت، آیینه‌های مخصوص، ناخن‌گیر مخصوص، ساعت با اعداد بزرگ و غیره.
